Ik weet nog precies waar ik Peter ontmoette. Zongebruind, strakke jeans en een sjaaltje ondanks de hitte, en die lach… ontwapenend, alsof hij het van tevoren geoefend had. Maar wat ik vooral voelde, was angst. Doodsangst, zelfs. Hij was de eerste man die me weer deed lachen… en ik wist niet of ik dat wel mocht voelen.
Mijn vriendinnen zagen het meteen. "Er hangt iets tussen jullie," zeiden ze. Dat begreep ik pas écht toen hij me voor het eerst aanraakte. Eén enkel moment, een lichte aanraking en mijn hele lichaam leek kortsluiting te maken.
Ik leefde nog in de schaduw van verlies en zag de wereld in grijstinten. Hij was niet mijn type, niet mijn idee van "wat hoort," en toch vond ik bij hem iets wat ik nergens anders had gevonden: een soort veiligheid.
Het voelde een beetje magisch maar ook als een test. Tijdens een wandeling vuurde hij vraag na vraag op me af. Het leek alsof hij een checklist had. Ik weet zeker dat ik die test niet gehaald heb, want ik blokkeerde volledig. Maar toen hij vroeg welk land ik ooit wilde bezoeken, zei ik "Cuba." Het was een simpele vraag maar een die me terugbracht naar mezelf. Die vraag werd een vonkje. Misschien wel de eerste sinds ik de grond onder mijn voeten was kwijtgeraakt.
Toch wisten we allebei dat het niets zou worden. Peter zat in een andere fase van zijn leven, en ik? Ik wist amper wie ik zelf nog was. We voelden nooit tegelijkertijd hetzelfde. Maar wat me in hem triggerde? Wat hem in mij aantrok? Die woorden vonden we nooit.
Het begon als vriendschap en ruim een jaar bleef het dat ook. Tot die ene avond. Een fles wijn verder en ik vond mezelf in zijn logeerkamer, liggend en piekerend. Hoe kan het dat hij me niet aanraakt? Is het omdat ik gebroken ben? Of omdat ik hem niet aantrek? Uiteindelijk nam ik het initiatief en daarmee begon iets wat ik nooit had kunnen voorspellen: pure magie, maar geen sprookje.
We trekken elkaar aan en stoten elkaar weer af, tot op de dag van vandaag. Geen relatie in traditionele zin, maar wel een soort verbinding die ik nooit eerder heb gevoeld. Het is een verhaal zonder titel, zonder regels.
Wat ik heb geleerd, is dat connecties geen perfecte plaatjes hoeven te zijn om waardevol te zijn. Ze kunnen helen, openen en je laten groeien, zelfs als het niet is wat je hoopte of verwachtte. Het leven is tenslotte niet zwart-wit, maar vol schakeringen van grijs, met hier en daar een felle, onvoorspelbare vonk.
Dus hier ben ik. Geen sprookjesprinsessen of perfecte eindes, maar een vrouw die met vallen en opstaan weer leert voelen, lachen, en liefhebben. En dat is genoeg.
Er zijn twee klassieke valkuilen waar vrouwen massaal in tuimelen als het op relaties aankomt. En nee, het zijn niet de valkuilen van sokken op de vloer of het standaardantwoord "Niks" op de vraag wat er scheelt. Ik heb het over de grote dingen. Gedrag. Prioriteiten. Het verschil tussen mooie woorden en wat iemand echt doet.
Soms heb je iemand nodig die je een spiegel voorhoudt. Zo'n vriendin die precies weet wat ze moet zeggen om je aan het denken te zetten. Zo heb ik er eentje. Jaren geleden, vanaf de eerste dag dat ik in Leuven aankwam om te studeren, waren we onafscheidelijk. Onze levens gingen verschillende richtingen uit, maar de laatste jaren zien...
Ik weet niet wat het is met koppels, maar zodra ze een vrijgezel in het wild spotten, krijgen ze koppeldrang. Zo ook op het feestje waar ik was uitgenodigd. Toen duidelijk werd dat er slechts twee singles waren, werden we strategisch naast elkaar geplaatst. En zo werd Cris ongevraagd mijn plus one. Cris, of eigenlijk, Christian. Maar Cris vond...
Ik had besloten datingapps nog één laatste keer een kans te geven. Gewoon om te zien of er misschien toch nog een man rondliep die begreep dat daten meer is dan een sprint naar de slaapkamer. Dit keer wilde ik het anders aanpakken: eerst een paar leuke dates, kijken of er echt een klik was en pas daarna beslissen of er meer in zat. ...
