Tea for two

Na iets te veel players en onbetrouwbare types had ik mezelf een nieuwe missie opgelegd: een ander soort man daten. Degelijk, stijlvol, misschien een beetje klassiek. Weg met de bad boys, enter de good guys. Mijn swipe-gedrag paste ik dan ook zorgvuldig aan. En zo kwam ik uit bij Simon.

Simon, uitgesproken op z'n Engels uiteraard, want dat past nu eenmaal beter bij een man die naast een oldtimer cabrio poseert. Engeland was zijn passie en plots herinnerde ik me dat het ooit ook de mijne was. Tijdens mijn studententijd was ik helemaal weg van de British way of life. Ik zwierf door Engeland tijdens vakanties, raakte verliefd op Jane Austen (en Mr. Darcy, uiteraard) en droomde van ritjes in een MG. Oxford green, want Britse sportwagens horen nu eenmaal in die kleur. Het bleef bij dromen, want het leven had andere plannen.

Maar daar stond Simon dus, de belichaming van mijn vergeten fantasie. Zijn profiel ademde Britse flair, inclusief een subtiele verwijzing naar zijn liefde voor Engelse humor. Dat was de kers op de plum pudding – ik was verkocht! Wie wil er nu geen gentleman met droge grapjes en een cabrio om mee rond te toeren?

Onze eerste dates waren een droom. Simon kwam me ophalen in zijn oldtimer, strak in het pak, alsof hij zo uit een scène van Downton Abbey was weggelopen. De eenvoud van mijn stadswagen maakte plaats voor pure nostalgie, een oldtimer met kleine metertjes, glanzend chroom en pure klasse.

Maar zoals dat gaat met dromen, bleek de realiteit toch wat… hobbeliger. Om te beginnen bleek ik een waardeloze co-piloot. Een roadtrip klinkt romantisch, maar zet mij op de passagiersstoel en ik ben nutteloos. Chaotisch als altijd verloor ik me in het uitzicht en vergat ik dat er ook nog genavigeerd moest worden. Een GPS was een no-go, want "dat haalt de charme eruit." Wat mij betreft had wat charme wel ingewisseld mogen worden voor een beetje technologie.

En dan waren er nog zijn, tja, fijne kantjes. Britse klasse komt niet zonder prijskaartje: Simon bleek een wandelende etiquettegids met een lichte obsessie voor netheid. Zijn paniek toen ik een croissant probeerde te eten onderweg, had een BAFTA kunnen winnen. Na een tijdje verlangde ik naar iets minder perfectie. Een gewone date in jeans en sneakers. Naar iemand die spontaan een frietje durft te eten in de auto zonder bang te zijn voor kruimels.

Simon en ik hebben het geprobeerd. Maar op een dag, ergens tussen een verlaten landweg en zijn overdreven liefde voor tweed jasjes, wisten we het allebei: ik hou dan wel van afternoon tea, maar ben stiekem meer croissant dan clotted cream. En dat is ook oké.

Misschien was het geen perfecte MG-roadtrip, maar wel een leuk verhaal voor bij de wijn. En wie weet? De volgende swipe? Een chauffeur met blind vertrouwen in Google Maps. Cheers!