De ongeduldige jager

Ik had besloten datingapps nog één laatste keer een kans te geven. Gewoon om te zien of er misschien toch nog een man rondliep die begreep dat daten meer is dan een sprint naar de slaapkamer. Dit keer wilde ik het anders aanpakken: eerst een paar leuke dates, kijken of er echt een klik was en pas daarna beslissen of er meer in zat. 

Axel leek een goede kandidaat om dat plan mee te testen. Hij zag er leuk uit, had brains en onze gesprekken waren vlot en inhoudelijk. Geen oppervlakkige 'wat doe je in het dagelijks leven?' of 'heb je broers of zussen?', maar echte gesprekken. Over boeken, werk, hobby's. Het soort conversatie waarvan je denkt: hé, hier zit potentie in.

Toen hij voorstelde om tapas te gaan eten, was ik aangenaam verrast. Een man die initiatief neemt, top! Maar de eerste rode vlag dook een dag voor de date op. "Waar spraken we ook alweer af? Bij mij thuis of ergens anders?" Hè? Dat was duidelijk: tapasbar. Mijn ervaring zegt dat als een man dit 'vergeet', hij vooral geïnteresseerd is in een kort en efficiënt traject richting de slaapkamer. Dus ik hield het luchtig, herinnerde hem aan onze afspraak en plots was de tapasbar weer in zijn geheugen gegrift. Toeval?

De avond zelf was gezellig. We lachten veel, deelden dezelfde humor en ontdekten verrassend veel overeenkomsten. Het gesprek ging zo soepel dat ik me afvroeg: Is dit een zeldzame, natuurlijke klik of is hij simpelweg een meester in spiegelen? Iedere mening die ik gaf, werd zonder aarzeling beaamd. 

Maar toen kwam het omslagpunt. "Intimiteit is zo belangrijk tussen mensen, vind je niet?" Hij voelde de connectie en de energie tussen ons, want ik straalde iets passievols uit. Oh, en je bent schorpioen van horoscoop? Zijn ogen begonnen te fonkelen alsof hij zojuist de jackpot had gewonnen. Schorpioenen zijn immers vurige types met een hoog libido. Juist. Daar gaan we weer.

Toen ik na het eten terugkwam van het toilet, was de rekening al betaald. Zonder overleg had Axel besloten dat we 'gezellig' bij hem thuis nog een koffie gingen drinken. Ik bedankte vriendelijk en zei dat ik dat liever uitstelde tot een volgende keer.

Ik vertrok alleen. Maar niet voordat mijn telefoon zich ontpopte tot een alarmcentrale. Bericht na bericht, oproep na oproep. "Dan kom ik wel naar jou, oké?" Hoezo oké? Hij klonk alsof er een brand geblust moest worden. Tijd om de stekker eruit te trekken... Blokkeren, bedankt en welterusten. 

Soms is een goed plan hebben één ding. De juiste man treffen om het uit te voeren, blijkt een ander verhaal. En weet je wat? Single zijn is zo slecht nog niet.