De waarheid over openingszinnen

Ken je dat? Je opent vol verwachting je datingapp, nieuwsgierig naar wie er interesse heeft getoond. En daar is-ie dan: een match! je voelt wat spanning en denkt: "Dit is misschien de connectie waar ik op hebt gewacht". Vol hoop klik je op het chatvenster, klaar om een conversatie te beginnen. En wat staat daar? Eén woord. "Hey." Of, als hij echt z'n best doet: "Hey, mooie foto." 

Geen vraag, geen hint van persoonlijkheid, geen poging om me te laten lachen. Alleen dat. En soms zelfs nog minder: een virtueel wuifje. Dat digitaal handje dat mij moet overtuigen dat deze man de moeite waard is. Wat betekent dat überhaupt? "Hoi, ik ben te lui om iets te typen, maar hier is een handje"?

Misschien verwacht ik te veel. Maar kom op, we zitten hier op een app waar je de liefde van je leven hoopt te vinden, of in elk geval iemand die z'n sokken in de wasmand gooit. Is een beetje creativiteit dan te veel gevraagd?

Normaal negeer ik het gewoon. Misschien komt er later nog iets meer denk ik dan. Meestal gebeurt dat niet. Het blijft stil. Op andere dagen speel ik het spelletje mee en stuur ik iets terug zoals: "Hey wat? Ik ben benieuwd naar de rest!". Gewoon om te kijken of ik hem aan de praat krijg. Soms komt er dan iets meer, maar vaak blijft het bij een dooddoener als: "Hoe gaat het?"

Af en toe doen mannen wel degelijk een poging om creatief te zijn en dan krijg je dingen zoals: "Wat doet een mooie meid als jij op een app als deze?" Oh, weet je, ik was hier gewoon op zoek naar recepten voor lasagne. Maar goed dat je het vraagt.

Of wat dacht je van: "Geloof je in liefde op het eerste gezicht of moet ik nog een keer voorbij swipen?" Ja, natuurlijk geloof ik in liefde op het eerste gezicht! Vooral als dat gezicht ook iets te zeggen heeft en een beetje lef heeft om met iets origineels te komen. Nu rol ik alleen met mijn ogen.

En dan is er altijd die klassieker: "Ik zie jou in mijn toekomst." Wauw, een visionair! Helaas krijg ik bij zulke teksten eerder bindingsangst dan dat ik vlinders in mijn buik krijg. Wat bezielt mannen om zulke zinnen te schrijven? Denken ze echt dat vrouwen massaal kicken op clichés over liefde op het eerste gezicht of een droomtoekomst samen?

De realiteit is dat zulke zinnen me vooral doen denken: is hij serieus of gewoon wanhopig? Want zeg nu zelf: op mijn leeftijd heeft iedereen zijn eigen bagage en die krijg je echt niet in een handbagagevakje. Liefde op het eerste gezicht lijkt meer op het zoeken naar een speld in een hooiberg.

Misschien is het goed bedoeld. Misschien denken ze dat vrouwen zich gevleid voelen door zulke grootse gebaren in woorden. Maar wat mij betreft is een simpele, eerlijke vraag zoals "Wat is het leukste wat je deze week hebt meegemaakt?" tien keer aantrekkelijker. Liefde begint niet met tijdreizen of toekomstvisioenen. Het begint met gewoon even normaal doen.