De rode vlag die ik niet wilde zien

Sommige mannen lijken op papier perfect. Eric was zo'n man. Knap, zelfstandig, een goede job in de financiële wereld en een vlotte babbel. Het soort man waarvan je denkt: ik heb de loterij gewonnen. Maar zoals elke datende vrouw weet, is er een verschil tussen papier en praktijk. Mijn buikgevoel, dat kleine stemmetje dat ik vaak wil negeren, begon al snel te fluisteren: let op. 

Eric en ik hadden al snel leuk contact. De berichtjes waren spontaan, grappig en zelfs een beetje flirterig. Niet veel later stelde hij voor om te videobellen. Spannend, maar ook handig om te checken of hij geen 10 jaar oude profielfoto's gebruikte. Tot mijn opluchting bleek Eric precies wie hij zei dat hij was. Goed uitziend, charmant en ontspannen in een prachtig interieur dat niet zou misstaan in een woonmagazine.

Maar daar lag meteen de eerste rode vlag. Alles was te perfect. Het soort perfectie dat je of krijgt van een peperdure interieurontwerper of van een vrouw die precies weet hoe je een huis tot in de puntjes inricht. En ik kan je vertellen, mannen in finance staan zelden op zaterdag in een woonwinkel stofstalen uit te zoeken. Maar ach, ik besloot hem het voordeel van de twijfel te geven. Je weet maar nooit.

Toch begonnen de alarmbellen steeds harder te rinkelen. Elke keer dat we een date wilden plannen, bleek hij 'druk' en moest hij vaak last minute afzeggen, met vage excuses over werk. Mijn buikgevoel schreeuwde dat er iemand anders was, voor wie zijn tijd belangrijker was dan mijn aanwezigheid.

En toen kwam de grootste rode vlag, via WhatsApp. Ken je dat? Je stuurt een bericht, het wordt pas uren later afgeleverd en gelezen. Overdag geen probleem, maar 's avonds is dat verdacht. Vliegtuigstand is de perfecte oplossing, vooral als je partner naast je in de zetel zit. En zo werd het duidelijk: Eric had meer te verbergen dan alleen zijn smaakvolle interieur.

Op een dag besloot ik hem voorzichtig te confronteren. Zijn reactie was voorspelbaar: "We leven als broer en zus" zei hij, alsof dat ineens alles goedmaakte. Sorry Eric, maar ik ben niet op zoek naar een broer, ik zoek liefde. Ik bedankte hem, en daarna kwam zijn grande finale: blokkeren. Zijn ego had duidelijk meer schade opgelopen dan hij wilde toegeven.

Het leukste? Een paar weken later zag ik Eric opnieuw opduiken op een datingapp. Nieuw profiel, zelfde charme. En waarschijnlijk dezelfde vrouw thuis op de zetel.

Wat ik hieruit leerde? Je buikgevoel liegt nooit. Als iets te goed lijkt om waar te zijn, is dat vaak ook zo. Dus aan alle vrouwen: luister naar dat fluisterende stemmetje. Het heeft vaker gelijk dan je denkt!