Wat zoek ik echt in een man? Over  vertrouwen en jezelf terugvinden

Soms heb je iemand nodig die je een spiegel voorhoudt. Zo'n vriendin die precies weet wat ze moet zeggen om je aan het denken te zetten. Zo heb ik er eentje. Jaren geleden, vanaf de eerste dag dat ik in Leuven aankwam om te studeren, waren we onafscheidelijk. Onze levens gingen verschillende richtingen uit, maar de laatste jaren zien we elkaar weer vaker. En weet je wat zo bijzonder is? Het voelt alsof er geen tijd voorbij is gegaan. Vanaf het eerste moment was die vertrouwdheid er weer. Alsof we elkaar gisteren nog spraken. 

Wat haar zo speciaal maakt? Ze zegt altijd wijze dingen, op een rustige manier. Ze had een fantastische coach kunnen zijn. Ik sta er keer op keer versteld van hoe ze me aan het denken zet. Zo ook afgelopen weekend, toen we – hoe kan het ook anders – mijn datingavonturen bespraken.

Ze leest trouw mijn verhalen, lacht mee om de absurditeiten van het daten na je 50ste en moedigt me altijd aan. Maar toen ik, met de nodige zelfspot, zei dat daten me helpt om mezelf beter te leren kennen, keek ze me even aan. 'Dat zeg je wel', zei ze zacht, 'maar als ik je verhalen lees, gaat het vooral over wat je níét wilt. Maar weet je eigenlijk wel wat je wél zoekt in een man? Wat je echt nodig hebt?'

Die vraag kwam binnen. Ik wilde meteen antwoorden, een gevatte opmerking maken – mijn favoriete verdedigingsmechanisme – maar de woorden bleven uit. Want als ik eerlijk ben… misschien weet ik het niet helemaal. Misschien ben ik zo bezig met herkennen wat niet werkt, dat ik vergeten ben te voelen wat wel goed zou kunnen zijn.  

Weet je wat het is? Ik ben bang om me echt open te stellen. Ik doe mijn best om mensen te vertrouwen, echt waar. Maar mijn vertrouwen is beschadigd. Niet een beetje, maar diep vanbinnen. Elke keer als iemand dichtbij komt, merk ik dat er automatisch een muur omhoog gaat. En ja, ik verstop me dan. Achter grapjes en stoere uitspraken over mijn zelfstandigheid. 

Maar diep vanbinnen... verlang ik naar iemand die blijft, ook als ik me verstop. Iemand die mijn stilte niet invult met afwijzing, maar met geduld. Iemand die zegt: 'Ik wil jou, inclusief je gebroken plekken.'

Misschien is dat wel wat ik zoek. Iemand die mijn muren niet ziet als een obstakel, maar als een uitnodiging om dichterbij te komen. Niet omdat hij me moet redden – dat kan ik zelf – maar omdat hij het wil. Of misschien ben ik, door alles wat ik heb meegemaakt, gewoon nog niet echt klaar om me volledig open te stellen.

'Dat dacht ik al,' zei ze. 'Misschien is het goed om nog even wat tijd voor jezelf te nemen.'

En dat kwam binnen. Want niemand in mijn omgeving zegt het zo direct. Vrienden zeggen altijd dat ik te kritisch ben, dat ik me niet genoeg openstel. Ik lach het dan weg en zeg dat mijn standaarden hoog moeten zijn – een man moet mijn leven mooier maken, anders hoeft het niet. Maar niemand drukt me met de neus op de feiten zoals zij dat doet. Zonder woorden zegt ze: 'Sta eens even stil en reflecteer.' En het mooiste? Ze doet dat zonder oordeel. Of ik er iets mee doe of niet, ze zal me nooit veroordelen. Ze steunt me altijd. En dat, dat is echte vriendschap.