Valkuilen en teveel tweede kansen

Er zijn twee klassieke valkuilen waar vrouwen massaal in tuimelen als het op relaties aankomt. En nee, het zijn niet de valkuilen van sokken op de vloer of het standaardantwoord "Niks" op de vraag wat er scheelt. Ik heb het over de grote dingen. Gedrag. Prioriteiten. Het verschil tussen mooie woorden en wat iemand echt doet. 

Je kijkt naar je partner of date en eigenlijk weet je al lang: dit klopt niet. Hij zegt wel dat jij zijn alles bent, maar zijn acties? Die zeggen iets heel anders. Hij is altijd bereikbaar voor zijn vrienden, zijn werk, zijn hobby's, zijn moeder, maar jij bungelt ergens onderaan het lijstje. 

En toch blijf je. Want hij zegt sorry. Of hij zegt dat hij het zo moeilijk heeft. Of dat hij zo graag wil veranderen, maar het komt er maar niet van. En jij denkt: Hij wil het wel... dus er is hoop. Toch?

Een kleine reminder: mensen veranderen alleen als ze het willen en als ze het kunnen. En soms willen ze het wel, maar missen ze de skills. Dan kun je samen praten, groeien, oefenen. Maar als jij al drie keer hebt uitgelegd hoe zijn gedrag je raakt en hij blijft koppig zijn eigen ding doen, dan is het tijd om jezelf een vraag te stellen: Verdien ik dit gedrag? Of meer concreet: Verdien ik een man die op mijn verjaardag vergeet dat ik jarig ben, maar wel tickets boekt voor een concert met zijn vrienden?

Uiteraard moet je wel uitspreken wat je nodig hebt. Want als jij dat niet doet, hoe kun je dan verwachten dat iemand het je geeft? Je mag best zeggen: "Hé, ik voel me als een bijzettafeltje in jouw leven. Altijd handig, nooit in de spotlight." 

De tweede valkuil is giftiger. Jij zegt wat je voelt. Je stelt je open. En hij zegt: "Ik snap het." Of nog beter: "Ik zal eraan werken." Maar ondertussen gebeurt er... niks. Noppes. Nada. En dan komt de glibberige glijbaan naar de hel: jij gaat het voor hem goedpraten.

"Ja, maar hij is gewoon niet zo goed in emoties."
"Hij bedoelt het niet zo."
"Hij heeft het druk. Heel druk. Altijd druk."

Ondertussen lig jij in bed, starend naar het plafond. In je hoofd speelt zich een Netflix-romcom af waarin hij opeens opduikt met rozen, een speech houdt over hoe hij zichzelf heeft heruitgevonden dankzij jou en dan zijn leven betert.

Maar weet je wat het is? Je leeft in een sprookje dat je zelf hebt geschreven. Hij speelt de hoofdrol, maar weet dat zelf niet eens. Hij zit nog steeds op level 9, terwijl jij op level 200 zit in relatie-ontwikkeling.

Dat is het moment waarop je moet kiezen. Blijf je in je eigen zelfgeschreven soap waarin alles ooit beter wordt? Of pak je de afstandsbediening van je leven terug en kies je voor een nieuwe aflevering, zonder hem?

Ik weet het. Dit vraagt moed. Maar weet je wat nog veel moediger is? Jezelf liefhebben zoals je wilt dat iemand anders dat doet.

Laat je dus niet gek maken. Liefde is geen escape room waarin je eindeloos puzzelt om eruit te komen. Het is een plek waar je je veilig voelt, gezien, geliefd. En als je daar niet zit, dan is de uitgang misschien wel de beste ingang... naar jezelf.