Waarom nieuwe profielen me altijd doen twijfelen
Herken je dit? Een NIEUW!! profiel verschijnt op je scherm – een kersverse single op verkenning. Maar zodra ik lees: "Net single, even ontdekken hoe dit werkt," twijfel ik. Swipen of doorscrollen?
Is dit iemand die niet alleen kan zijn en snel een nieuwe relatie zoekt? Ik wil iemand die zelfstandig in het leven staat. Iemand die z'n eigen was kan doen zonder dat zijn moeder moet bellen om uit te leggen hoe een wasmachine werkt.
En dan is er nog mijn tweede angst: wat als het een player is? Zo'n type dat zijn profiel steeds opnieuw aanmaakt, gewoon omdat de visvijver weer wat verse gezichten nodig heeft. Ik heb echt geen zin om een nummertje in een lange rij te worden. Klinkt misschien paranoïde, maar geloof me, na een tijdje daten ontwikkel je hier een zesde zintuig voor.
Een vriendin, enthousiast als altijd, deelt haar strategie: "Je moet de concurrentie voor blijven," zegt ze met een knipoog, alsof ze me zojuist een onmisbare lifehack heeft gegeven. Ze heeft zelfs een hele filosofie ontwikkeld rondom het concept 'vers vlees'. Maar ik denk alleen: vers vlees kan ook gewoon rauw zijn. Of taai.
Wat die vriendin ook zegt, is dat het helemaal niet erg is als een man een vrouw nodig heeft. "Ik zorg graag voor iemand" zegt ze, met een glinsterende blik. En als ik heel eerlijk ben, snap ik dat ook wel. Als ik iemand graag zie, ben ik ook zorgzaam. Te zorgzaam zelfs. Ik ben zo'n type dat je favoriete maaltijd kookt, je agenda bijhoudt en je eraan herinnert om je sjaal niet te vergeten. Pleasen is een valkuil waarin ik maar al te vaak stap. En die valkuil heeft me in het verleden niet veel goeds gebracht.
Dus ja, soms weet ik het echt niet. Wil ik dit wel? Ben ik te kritisch? Of is het mijn bindingsangst die me tegenhoudt? Ik ben nu vijf jaar alleen en geniet van mijn vrijheid—misschien wel zó veel dat er geen ruimte meer is voor iemand anders. Of ben ik gewoon te lang op datingapps en vertrouw ik niemand meer? Zou zomaar kunnen.
En dan is er nog die andere vraag die maar door mijn hoofd blijft spoken: probeer ik mezelf te bewijzen als zelfstandige vrouw die niemand nodig heeft? De ik-kan-alles-alleen-mentaliteit streelt mijn ego, maar soms verlang ik er juist naar om zorgzaam te mogen zijn. Om samen te zijn. Maar wel met iemand die me niet nodig heeft—die me gewoon wíl. Begrijp je het nog?
En daar zit ik dan. Scrollend, swipend, twijfelend. Misschien moet ik stoppen met alles analyseren. Gewoon een keer naar rechts swipen zonder eerst een volledige psychologische profielschets te maken. Wie weet wat er dan gebeurt. Het zou zomaar iets moois kunnen zijn. Of iets hilarisch. Dat kan natuurlijk ook.